Op eigenzinnige wijze vertelde BOT het verhaal van De Pol als een kaleidoscoop van rauwe klanken en wiegeliedjes, overmoedig en onbesuisd. En de muren… ze spraken mee.
Herberg De Pol in Diepenheim begon als café met een onderkomen voor reizigers, maar was bovenal een ‘dancing’ aan het oude dorpsplein. Op de klanken van de eerste grammofoon is menig dansavond als memorabel de boeken in gegaan. Degenen die er ooit logeerden weten dat je niet te veel noten op je zang moest hebben, want de kamers waren klein en hadden dunne wanden. In 1965 was het met alle drukte in en om ‘De Pol’ gebeurd. Sindsdien stond de Herberg, bijna vijftig jaar, te wachten op een nieuw leven. Inmiddels is er een gloednieuw cultureel centrum uit verrezen.
Wat is er allemaal gebeurd? Wat heeft het daglicht niet kunnen verdragen? Welke zweterige romances, welke vuile handeltjes en welke memorabele gasten hebben hun sporen nagelaten?
Productiehuis Oost-Nederland maakte er samen met BOT een voorstelling waarin de karakteristieke Herberg nog één keer in oude glorie herleeft. De regie was in handen van Carina de Wit (Babok). De voorstelling werd gemaakt in 3 weken tijd, en speelde 19 keer in 5 dagen.
